اول ایران

First Iran

کشور ایران تمدنی کهن و فرهنگی غنی دارد و در علم و دانش برای چند قرن سرآمد کشورهای جهان بوده است. کارنامه ایران در علوم مختلف بسیار درخشان است و دانشمندان بزرگ ما آن قدر زیاد و برجسته اند که آوازه شهرتشان به همه مردم جهان رسیده است. فرهنگ اسلامی مردم ایران نیز بسیار غنی و فوق العاده است؛ آیات قرآن و احادیث پیامبر اسلام(ص) وخاندانش مطهرش(ع) متعالی و بی نظیرند؛

و درمجموع، ما درعلوم مختلف بویژه علوم انسانی و مسایل اخلاقی، عرفانی و تربیتی دارای ذخایر و گنجینه هایی فوق العاده، ارزشمند و بسیار فراوان هستیم که متاسفانه بیشتر آن ها استخراج نشده و مورد بهره برداری قرار نگرفته است.

ابونصرفارابی، ابوعلی سینا، خواجه نصیرالدین طوسی، قطب الدین شیرازی، فخررازی، سهروردی، میرداماد، شیخ بهایی، ملاصدرا، ملاهادی سبزواری، ابوریحان بیرونی، زکریای رازی، شیخ عبد الرحمن صوفي رازي، فردوسی، حافظ، سعدی، خیام، عطار، سنایی، مولانا، خواجه عبداله انصاری، سید حیدرآملی، امام خمینی، علامه طباطبایی، استاد مطهری، پروفسور حسابی و پروفسور گنجی، از جمله دانشمندان بزرگ و برجسته ایرانی هستند که ذکر نام همه آن ها در این مقاله مختصر نمی گنجد.

آثار مکتوب و غیرمکتوب این عالمان و عارفان و دانشمندان و سایر بزرگان و اندیشمندان ایرانی که نامی از آن ها نبردیم  پر است از نصایح، مواعظ، نکات نغز ادبی و اخلاقی، نکات عالی تربیتی  و ضرب المثل های فراوانی که می توان استخراج کرد، و همه این ها سرشار از جملاتی هستند که می توانند شورانگیز، محرک، امید بخش، الهام دهنده و تحول آفرین باشند؛ به گونه ای که غنا و عظمتشان موجب تحیر و شگفتی می شود.

با این حال بسیار مشاهده شده است که نویسندگان، مولفان، گویندگان و مجریان در مقاله ها، کتاب ها، رادیو، تلویزیون و سایر رسانه های اجتماعی و عمومی برای این که یک نکته ظریف اخلاقی یا یک جمله تربیتی و یا یک ضرب المثل خوب را بیان کنند و به مخاطبان خود شور و حالی بدهند، متوسل می شوند به آثار، گفته ها و نوشته های کسانی که هیچ ارتباطی با کشور ما و با فرهنگ ما نداشته و ندارند، و گاهی هم اصلا معلوم نیست کسی که از او نقل قول شده کیست و متعلق به چه فرهنگی است و چه طرز تفکر و عقیده ای دارد!! و.....لطفا به این اسامی نگاه کنید:

کنفوسیوس، نیچه، ژاندارک، بیزمارک، اسکار وایلد، چارلی چاپلین، جورج واشنگتن، آبراهام لینکلن، ناپلئون بناپارت، امرسون، میلان کوندرا، رومارسس، ویلیام سامرست، آنتونی رابینز، آندره موروا و.....

ما جملات و کلمات قصار این شخصیت ها را همین طورمی گوییم و می نویسیم و نقل قول می کنیم و از روی یکدیگر کپی می کنیم، بدون این که کمی فکر کنیم و به این نکته بیندیشیم که ما چرا داریم این کار را می کنیم، و بدون این که بدانیم این کار باعث تبلیغ و برجسته شدن آن ها می شود، و بدون این که بدانیم این کار ما به اصطلاح " آهن دیگران را فولاد کردن" است! و به این نمی اندیشیم که ما چرا باید آهن دیگران را فولاد کنیم، و چرا باید مبلغ دیگران باشیم، و چرا باید سطرهای ارزشمند مجلات، کتاب ها و امواج رادیویی و تلویزیونی خود را در اختیار کسانی قرار دهیم که هیچ تعلقی به ما و به کشور ما ندارند، و هیچ ارتباطی از لحاظ فکری و فرهنگی با ما ندارند؟ واقعا چرا؟ مگر ما به آن ها دینی داریم که باید ادا کنیم؟! و مگر آن ها این کار را می کنند؟ آن ها و تفکر آن ها و فرهنگ آن ها و کشور آن ها برای ما و فرهنگ ما و کشور ما تاکنون چه کار کرده اند؟؟... و شاید شنیده باشید در کشور ایکس یک نفر را بخاطر ترجمه ی کتابی از دانشمند بزرگ ایرانی قطب الدین شیرازی، اعدام کردند؟!.....

 می گویند چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است! چرا ما ایران و فرهنگ غنی ایران اسلامی را رها می کنیم و به سراغ دیگران می رویم و از آن ها وام می گیریم؟ مگر ضرورتی پیش آمده و مگر ما کم و کسری داریم که به سراغ آن ها می رویم؟ ما-همانطور که اجمالا ذکر کردم- دانشمندان بی شماری داریم که مانند ستاره در عالم علم و دانش و معرفت می درخشند، و آثار و نوشته ها و گفته هایشان اقیانوسی بیکران از معارف ارزشمند و تاثیرگذار و الهام بخش و امید دهنده و تحول آفرین است؛ پس به طریق اولی کتاب های آموزشی ما، کتاب ها و مجلات کمک آموزشی ما، تئاتر ما، سینمای ما، رادیو و تلویزیون ما و هر رسانه دیگری که متعلق به عموم مردم ایران است، باید اول در اختیار این ها- یعنی عالمان و دانشمندان خودمان- باشد؛ باید در اولویت اول از آثار خودی استفاده کنیم؛ باید مبلغ متفکران و اندیشمندان خود باشیم؛ باید معرف فرهنگ غنی و پربارخودمان باشیم. ما هنوز خودمان را و داشته هایمان را و عالمان و دانشمندان و بزرگان و فیلسوفان و عارفان کشور خود را که با همه وجود با ما هم فکر و هم صدا و هم فرهنگ اند، درست نشناخته ایم و نشناسانده ایم، و با این حال، می رویم سراغ دیگران! اگر ما از این موضوع مهم(یعنی شناختن و شناساندن عالمان و دانشمندان و فرهنگ خودی) غفلت کنیم، مطمئن باشید که دیگران به فکر ما نخواهند افتاد. همه به فکر خودشان هستند و می خواهند خودشان را معرفی کنند و برجسته کنند، وحتی برای این کار دست به جعل و سرقت عالمان و دانشمندان کشورهای دیگر هم می زنند! پس چرا ما به فکر خود نباشیم، چرا ما ایران عزیز و فرهنگ غنی آن را به مردم خودمان و به  مردم سایر نقاط جهان معرفی نکنیم؟ وزارت ارشاد، آموزش و پرورش و صدا و سیما باید در این خصوص به خوبی به وظیفه خود عمل کنند!

ما همان طور که (همه باور داریم که) حق نداریم یک وجب از خاک و سرزمین ایران را به بیگانگان واگذار کنیم، همین طور حق نداریم صفحات کتاب ها و مجلات و روزنامه ها و خبرگزاری ها و رادیو و تلویزیون و سینما و تئاتر خود را بی دلیل در اختیار دیگران و فکر و فرهنگ آن ها قرار دهیم! با این کار دچار از خود بیگانگی می شویم و هویت خویش را فراموش می کنیم، و در عوض به دیگران هویت می بخشیم(؟!). سرزمین ایران و امکانات آن متعلق به مردم ایران و فکر و فرهنگ و عالمان و دانشمندان ایرانی است، و کسی حق ندارد و نباید به خود اجازه دهد که با استفاده از این آب و خاک و امکانات آن، سنگ دیگران را به سینه بکوبد و به معرفی و تبلیغ آن ها بپردازد.

البته حتما تاکنون متوجه شده اید که بحث من در باره تولیدات داخلی است؛ و به اینترنت که یک رسانه جهانی است  و همه کشورها از آن استفاده می کنند، کاری ندارم. هم چنین یادآور می شوم که در مواردی که دانشمندان ما اصلا کاری نکرده اند و یا کار اساسی نکرده اند ما باید از یافته ها و نظریه های دانشمندان جهان استفاده کنیم و از آن ها نام ببریم؛ ولی یاد نکردن و نام نبردن از کارهایی که دانشمندان خودمان انجام داده اند، نه تنها بی انصافی است بلکه دلیل بر ناسپاسی و حق نشناسی نیز می باشد.

رسانه های عمومی، کتاب باشند یا مجله یا رادیو و تلویزیون یا سینما و تئاتر، و اعم از این که به طور رسمی، آموزشی باشند، یا نباشند، اثرات جدی آموزشی و تربیتی دارند و آن دسته که رسما آموزشی نیستند، اتفاقا اثرشان بیشتر و قوی تراست، واین ها همه متعلق به مردم ایران هستند؛ و به همین دلیل، باید نویسندگان و تهیه کنندگان و کارگردانان و گویندگان و مجریان در نقل قول ها چه به صورت شفاهی یا مکتوب، خیلی بیشتر از قبل دقت کنند و کیستی منقول عنه(کسی که از او جمله ای را نقل می کنند) و چرایی کار خود را بیشتر و جدی تر مورد سوال و ارزیابی قرار دهند، و ایران وایرانی را در اولویت قرار دهند.

نتیجه ای که می خواهم بگیرم  این است که ایران بزرگ و قدرتمند که ذخایر علمی فرهنگی فراوانی دارد و بسیار غنی است، حداقل در رسانه های ملی و عمومی اش بیش از همه سزاوار است که مطرح شود و هویت اصیل و اصلی ش احیا شود و تقویت شود. فقط باید زحمت کشید و داشته ها را استخراج کرد و از آن ها بهره برداری نمود. پس اولین رسالت ما ایرانیان این است که فرهنگ و ذخایر و گنجینه های ایران اسلامی را بشناسیم و آن ها را معرفی و برجسته کنیم؛ و باید با برنامه ریزهای دقیق، حرفه ای، سنجیده و حساب شده روی این موضوع کار کنیم؛ باید حسابی و اساسی روی این موضوع کار کنیم. و سپس برای تکمیل کار خود، اگر نیازی بود و ضرورتی وجود داشت به غیر ایرانیانی که به ایران و فرهنگ ایرانی  اعتقاد و ارادتی دارند بپردازیم و از گفته ها و نوشته های آن ها هم استفاده نماییم.

بنابر این:

در آموزش و پرورش رسمی، اولویت با ایران

در آموزش و پرورش غیر رسمی، اولویت با ایران

 در کتاب های آموزشی، اولویت با ایران؛

درکتاب های کمک آموزشی، اولویت با ایران؛

در مجلات کمک آموزشی، اولویت با ایران؛

در رادیو و تلویزیون، اولویت ایران؛

درسینما و تئاتر، اولویت با ایران؛

و درسایر رسانه های عمومی و اجتماعی و خلاصه همه جای ایران، اول ایران و ایرانی باید مطرح شود.

امیدوارم فکر نکنید که من با مطالعه شخصی آثار بزرگان جهان و استفاده از تجربیات با ارزش آن ها مخالفم، و امیدوارم این مقاله را حمل به تنگ نظری نکنید و بدانید که بحث این مقاله در مورد استفاده از امکانات عمومی و اولویت ها است، و هم چنین امیدوارم که اهمیت و ضرورت این موضوع بسیار مهم را به خوبی درک نمایید و جزو کسانی باشید که آن را عملی می کنند.

در پایان یادآور می شوم که این مقاله صرفا فرهنگی و از مقوله تعلیم و تربیت است، و نویسنده آن هیچ ارتباط و تعلقی به کسانی که بنا به انگیزه های جناحی و سیاسی از ایران و ا یرانی سخن می گویند، ندارد.

برای همه خدمت گزاران به فرهنگ و کشور

عزیز ایران آرزوی موفقیت و سربلندی دارم