زبان فارسی

Persian Language

زبان، ابزار بسیار قدرتمند و مهمی است که حداقل از یک قرن قبل توسط کشورهای (به اصطلاح) ابرقدرت به عنوان وسیله ای برای گسترش فرهنگ و استعمار مردم جهان به کار گرفته شده است. در عصر جدید، استعمار کشورها و گسترش مستعمرات، دیگر نیازی به جنگ و اشغال و خون ریزی ندارد؛ بلکه این کار از طریق گسترش آموزش زبان در دیگر کشورها به سادگی امکان پذیر است و صورت می پذیرد.

امریکا و انگلیس این موضوع مهم را به خوبی برنامه ریزی و هدایت کرده اند، به گونه ای که اکنون در اکثر کشورهای جهان ( و شاید همه آن ها ) آموزش زبان انگلیسی به دو لهجه امریکایی و انگلیسی، جایگاه مهمی دارد و مدام در حال گسترش است؛ آن ها از این طریق به راحتی فرهنگ خود را صادر می کنند. فرانسه و آلمان هم در این زمینه تلاش های بسیار فراوان و موفقی را داشته اند.

اما، ما برای زبان فارسی چه کرده ایم و چه باید بکنیم؟! :  

آنچه ما در این خصوص انجام داده ایم خوب است و قابل تقدیر؛ ولی به هیچ وجه شایسته زبان فاخر، زیبا و شیرین فارسی نیست و اصلا کافی نیست. آموزش زبان فارسی- چه به صورت رسمی و چه به صورت غیر رسمی- باید به ساده ترین، شیواترین و روان ترین شکل صورت گیرد و توسعه و ترویج یابد.

این امر مهم ابتدا و به صورت ویژه و بخصوص باید در کشور خودمان- ایران-  محقق شود؛ تمام مردم ایران باید زبان فارسی را به خوبی بدانند و یاد بگیرند و صحبت کنند. همه اقوام ایرانی، "ایرانی" هستند و زبان باستانی و اصیل مردم ایران"زبان  فارسی " است. بنابراین، زبان رسمی و معیار در همه متون و برنامه های تعلیم و تربیت رسمی، باید زبان فارسی باشد. لهجه های محلی و قومی مربوط به گفت و گوها و محاوره های داخلی و درونی محله ها و اقوام است؛ و در حاشیه زبان اصلی مورد استفاده قرار می گیرند.

اما زبان فارسی، زبان اصلی همه مردم ایران، و متعلق به همه آن ها است. زبان فارسی، زبان مردم تهران و اصفهان و قم و کاشان نیست! بلکه زبان همه مردم و همه اقوام ایرانی است. زبان فارسی حق همه مردم ایران است، و  هیچ کس حق ندارد آن را محدود و مصادره نماید.

اگر دین اسلام – که دین اکثریت قریب به اتفاق مردم ایران است- عامل اصلی وحدت مردم ایران است، بدون شک در کنار آن، زبان فارسی نیز یک عامل بسیار مهم و استراتژیک برای وحدت تمام مردم و اقوام ایرانی است؛ و ما باید اکنون خیلی بیش از پیش به این موضوع مهم بیندیشیم و بپردازیم. باید برنامه ریزی های جدی تر و اساسی تر و ماندگارتری را در این خصوص داشته باشیم.

باید طوری برنامه ریزی کنیم، و به گونه ای اجرا نماییم که تمام مردم ایران زبان فارسی را به سادگی، روانی و شیوایی یاد بگیرند، صحبت کنند و بنویسند؛ و سپس برای آموزش، گسترش و ترویج آن در سایر کشورها نیز بکوشیم؛ البته نه به منظور استعمار کردن – که این عمل زشت در مرام و فرهنگ ما نیست- بلکه به منظور شناساندن ایران و آشنا کردن مردم سایر ملل با فرهنگ غنی مردم مسلمان ایران، و هم چنین با ظرافت ها، ظرفیت ها و زیبایی های زبان فارسی.

این وظیفه نه تنها بر عهده نظام تعلیم و تربیت رسمی کشور و خانه های فرهنگی ایران در خارج از کشور است؛ بلکه رسالت تمام ایرانیان و فارسی زبانانی است که در خارج از ایران و سایر کشورهای فارسی زبان زندگی می کنند.

امیدوارم در این خصوص هشیار و موفق باشید.