آرامش

Relax

آرامش گمشده انسان امروزی است؛ و اهمیتش آن قدر زیاد است که در دنیا هیچ چیزی جای آن را نمی گیرد. کار و تلاش و تحصیل و پول و ثروت و خانه و وسیله نقلیه و استفاده از تفریحات سالم و ورزش و تلاش برای سلامتی، همه برای رسیدن به آرامش است. 

می گویند دیوژن حکیم از اسکندر مقدونی پرسید: حالا که به این جا رسیده ای می خواهی چه کار کنی؟ او گفت:  می خواهم بیشتر کشور گشایی کنم تا قلمرو متصرفاتم بیشتر شود. پرسید: بعد از آن می خواهی چه کار کنی؟ گفت : می خواهم متصرفاتم را روی حساب خاصی دسته بندی و تبدیل به ایالت کنم. پرسید: بعد از آن می خواهی چه کار کنی؟ گفت: می خواهم فلان کار و فلان کار و فلان کار را بکنم. پرسید: بعد از آن چی؟ گفت: می خواهم استراحت کنم و آرامش داشته باشم. دیوژن  حکیم گفت: خب، همین الان برو استراحت کن و آرامش داشته باش!

 آرامش که نباشد، اگر تمام امکانات و دارایی ها را هم داشته باشیم، فایده ای ندارد. داشتن آرامش در همه ابعاد وجود ما ( روحی و جسمی ) و در تمام کنش و واکنش های ما تأثیرات فوق العاده مثبتی دارد؛ روح ما نیازمند آرامش است تا فعالیت های مربوط به خود را به خوبی انجام دهد. عقل ما نیاز به آرامش دارد تا از قدرتش و اطلاعاتی که دریافت می کند به درستی استفاده کند، و در تصمیم گیری ها و قضاوت کردن از بهترین الگوها و روش ها پیروی نماید؛ مغز ما نیاز به آرامش دارد تا اعمال ارادی و غیر ارادی بدن را به خوبی مدیریت کند.

قلب ما نیاز به آرامش دارد تا فرایند جریان خون را به خوبی اداره کند، و نبض حیات را با قدرت به تپش درآورد؛ ریه های ما نیاز به آرامش دارند تا کار حیاتی تنفس را به درستی و با کیفیت خوب انجام دهند؛ دستگاه گوارش ما نیاز به آرامش دارد تا دریافت و هضم و جذب غذا، و دفع مواد زاید را – که اهمیت زیادی در استمرار حیات و سلامتی دارند- دقیق، خوب و با اقتدار انجام دهد؛ و بلاخره کبد و کلیه ها و سایر اعضای اصلی و فرعی بدن ما نیز به همین صورت، نیاز مبرم به آرامش دارند تا وظایف مربوط به خود را به خوبی و درستی انجام دهند و نقش خود را در کارخانه عظیم بدن به شکلی قوی، استاندارد و قابل قبول ایفا نمایند.

در مقابل، استرس بزرگ ترین و مهلک ترین نیرویی است که در نبود آرامش، حیات معنوی و مادی ما را به خطر می اندازد؛ و علل و عوامل زیادی هم دارد؛ که به شمارش در نمی آیند و خارج از حد تصورند!  استرس به روح و روان و مغز و اعصاب و قلب و عروق و ریه ها و دستگاه گوارش و کبد و کلیه ها و سایر اعضا و جوارح ما فشار منفی وارد می کند؛ و هرچه بیشتر باشد، فشار منفی ش بیشتر است. و از نیروی حیاتی و توانایی آن ها می کاهد و انرژی مثبت شان را به هدر می دهد. استرس نمی گذارد ما راحت باشیم؛ نمی گذارد روح و روان ما و مغز و اعصاب ما درست کار کنند؛ نمی گذارد قلب و عروق ما و ریه ها و کبد و دستگاه گوارش و کلیه های ما درست کار کنند؛ نمی گذارد عقل و احساسات ما درست کار کنند و در مسیر صحیح حرکت کنند؛ نمی گذارد ما از آنچه که داریم و از نیرو و قوایی که خداوند به ما عطا فرموده است، درست و بهینه در جهت پیشرفت خود و جامعه استفاده بنماییم؛ استرس یک دشمن سفاک و بی رحم است که تمام هدفش نابود کردن ما و از بین بردن قوای مادی و معنوی ما است؛ و متاسفانه خیلی هم قدرتمند است و لشکری انبوه دارد.

اما با وجود آرامش، استرس عقب نشینی می کند! هر چه آرامش ما بیشتر باشد، نیروی استرس کم تر و لشکر انبوهش ضعیف و ضعیف تر می شود؛ و شکست خورده و مفلوک پا به فرار می گذارد. آرامش وجود ما را پر از انرژی می کند و اوضاع و شرایط ما را به گونه ای شکل می دهد که از آنچه داریم به بهترین صورت ممکن استفاده کنیم؛ آرامش به ما شادی و نشاط می دهد و قدرت ما را دو چندان می کند، و باعث می شود که ما هستی را بسیار زیبا و شگفت انگیز ببینیم؛ همان گونه که هست. آرامش به ما قدرت درست فکر کردن می دهد؛ آرامش به ما خلاقیت می دهد؛ آرامش تمام تجربیات ما را آموزنده و شیرین می کند؛ آرامش ما را از حرص و طمع و ترس و نگرانی رها می سازد؛ آرامش ما را به اوج می برد و در بلندترین نقطه از قله سعادت می نشاند؛ با وجود آرامش خواسته های ما کم می شود و قلب مان آرام می گیرد؛ با وجود آرامش توجه ما به معنویات بیشتر می شود و .... آرامش از بزرگ ترین نعمت هایی است که خداوند بزرگ به انسان عطا فرموده است.

این ها را گفتم تا بدانید آرامش چقدر با اهمیت است؛ و بدانید که به دست آوردنش چقدر حیاتی و ضروری است؛ و بدانید که در باقیمانده عمرتان یکی از مهم ترین کارهای شما باید این باشد که از راه های استاندارد و صحیح(خوب توجه کنید! از راه های استاندارد و صحیح) به دنبال کسب آرامش و وسعت دادن به قلمروش و تثبیت آن در وجود خود باشید.

ما باید به دنبال آرامش باشیم و آن گوهر بی بدیل را به دست آوریم؛ و در تمام لحظات حیات و زندگی مان از آن با دقت تمام مراقبت کنیم. بنابراین، باید دو کار مهم را به عنوان پشتوانه تمام فعالیت های مان مد نظر داشته باشیم و هرگز از آن ها تخطی نکنیم؛ یکی پرهیز و دفع است و دیگری روی آوردن و جذب. ما باید از هر آنچه آرامش ما را خدشه دار می کند و راه را برای ورود استرس باز می کند با جدیت تمام پرهیز و آن ها را دفع کنیم؛ و هم چنین باید آنچه را که موجب استقرار آرامش پایدار در وجودمان می شود، شناسایی و با همه وجود به آن روی آوریم و جذبش نماییم؛ و پر مسلم است که برای انجام این دو کار ضروری و مهم نیاز به مطالعه و آموزش داریم.

 ما اگر واقع بین باشیم(که چاره ای نداریم باید باشیم!) و به اندازه کافی مطالعه کنیم و از آموزش های لازم به خوبی بهره مند شویم، درخواهیم یافت که آرامش پایدار امر بسیار مهمی است که فوری به دست نمی آید بلکه به تدریج حاصل می شود؛ و شناخت و معرفت خدا و پاک کردن فکر و زبان و عمل از گناه و پلیدی، اصلی ترین کلید دست یابی به آن است.

بنابر این، باید مراقب راهزنانی که در این مسیر کمین کرده اند مثل جنبش های معنوی نوظهور(یا عرفان های نوظهور و کاذب)، و وعده دست یابی سریع و فوری به آرامش را  می دهند، باشیم؛ و بدانیم که این ها دام هایی هستند که با توجه به نیاز مبرم ما به آرامش گسترده شده اند؛ و قصد آن ها فقط سوء استفاده از شرایط  ما و احساس نیاز ما به آرامش است!

به همین دلیل، باید در جلسات متعددی از عالمان و متخصصین و مشاورین با تجربه و متعهد راهنمایی بگیریم تا خوب و بد و  باید و نباید این مسیر را به درستی بشناسیم؛ و در این خصوص آگاهی کامل به دست آوریم؛ چون راه رسیدن به آرامش طریقی است که از یک طرف باید طی شود، و از طرفی دیگر پر مخاطره و کمین، و پر از راهزن است.  

 از این جهت، اگر اساتید فن توصیه ای کردند باید آن را با جان و دل خریدار باشیم و به آن عمل کنیم. اگر دستور به انجام یا ترک عملی دادند، باید پیروی کنیم؛ وحتی اگر دارویی تجویز کردند باید از آن استفاده کنیم؛ و به فکر حرف و حدیث باطل این و آن، و نگران عوارض داروها نباشیم. عوارضی که داروهای استاندارد و تایید شده دارند در مقابل راحتی و آرامشی که به ما می دهند بسیار ناچیز است. در عوض، آرامش به دست آمده چنان قدرت و انرژی مثبتی به ما می دهد که تمام اعضا و جوارح و قوای ما در سایه آن در اوج صحت و سلامتی و درستی عمل می کنند... سخن آخر این که آرامش، ما را مقتدر و متعادل و با نشاط  می کند و بسیار حیاتی است؛ پس نباید در تحصیل آن کوتاهی نماییم.

توضیح بیشتر اگر می خواهید باید بگویم و در واقع یادآوری، کنم که آرامش در یک تقسیم بندی کلی به دو قسم تقسیم می شود؛ آرامش نسبی و آرامش پایدار. آرامش نسبی از نظر کیفی و از نظر زمان در مرتبه ای بسیار پایین تر از آرامش پایدار قرار دارد؛ ولی در حد خودش خوب و کار راه انداز است و کمک می کند تا بتوانیم در این دو روز دنیا یک نفس راحتی بکشیم و به طور نسبی ریلاکس و آسوده خاطر باشیم. راه های به دست آوردنش هم زیاد و در دسترس هستند؛ به عنوان مثال شما اگر یک چای گل گاو زبان با لیمو عمانی و دوخلال ریز زعفران درست کنید و دم کنید و نوش جان کنید به طور موقت راحت و آسوده خاطر می شوید؛ و اگر همین کار را هفته ای سه روز(نه بیشتر) تکرار کنید همیشه به طور نسبی آرامش خواهید داشت؛ البته مشروط به این که دست به کارهای پر خطر و پر استرس نزنید و حتی الامکان از آن ها دوری کنید.

همین طور شما می توانید زیر نظر یک متخصص باشید و دوز مناسبی از یک داروی آرامبخش را دریافت کنید؛ که این هم خوب است و منعتش بیشتر از عوارض احتمالی ش است و یک آرامش نسبی را تا زمانی که تحت نظر باشید، به شما می دهد. انجام تمرینات خود هیپنوتیزم و تکنیک ریلاکسیشن زیر نظر مراکز رسمی و مجاز نیز به شما یک آرامش نسبی می دهد و... این ها همان طور که بیان شد، آرامشی نسبی را به ما می دهند؛ آرامشی که عمیق نیست و می تواند دست خوش حوادث روزگار بشود و در فراز و نشیب زندگی از دست برود.

اما آرامش پایدار آرامشی است که از لحاظ کیفی در بالاترین حد است و از نظر زمان، همیشگی است و فقط از راه شناخت و معرفت خداوند متعال و قرار گرفتن در مسیر اتصال به او و مومن و مصمم بودن، به دست می آید و هیچ چیزی نمی تواند آن را متزلزل کند و از بین ببرد. بزرگان می گویند اگر ساعتی در عمرتان طعم آرامش مطلق و پایدار را بچشید هرگز دست از آن برنخواهید داشت! 

 امیدوارم به آرامش همیشگی دست یابید